استاد مجید منوچهری نایینی فرزند مرحوم حسین منوچهری در 16 آذرماه سال 1326 ه.ش در نایین به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی را در نایین و دوره‌ی دانشگاه را در رشته مورد علاقه خود ادبیات فارسی در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران در سال 1348 به پایان برد. منوچهری نخستین شعر خود را در دوره‌ی نو جوانی سرود. و با مطالعات مستمر ادبی و استعداد فطری به جایگاه والایی در تربیت انواع شعر به خصوص غزل و قصیده رسید. اشعار او در پختگی و قافیه پردازی یادآور سبک منوچهری دامغانی و از نظر محتوا (هجو و انتقاد) بیان مسعود سعد را تداعی می‌کند.
ایشان از زمره‌ی نادر تحصیل کرده‌هایی بودند که برای نیل به عنوان و مقام و نام و ثروت حاضر به جلای وطن نشد و تا آخر عمر در نایین ماند. او یک نایینی اصیل با دلی استوار در قالب معتقدی بردبار، و متفکّری بود هوشیار با روحیه‌ای حق طلب و بی‌قرار. شاید شغل تدریس تنها کار و خدمتی بود که این شوریده می‌توانست در نایین به همشهریان خود ارائه دهد و حاصل سال‌ها ممارست در حفظ آثار برگزیده ادب فارسی را با وسواسی پدرانه در ذهن شاگردان خود جای دهد و از میان آن‌ها صدها علاقه‌مند به ادب و فرهنگ ایران زمین تربیت کند.
شعر مرحوم مجید خان منوچهری دارای ویژگی خاصی است که ناشی از به خاطر داشتن هزاران بیت شعر و نکته و طنز از شعرا و ادبای قدیم و جدید است. به نوشته آقای ایرج فروتن نایینی منوچهری در موسیقی دستی داشت و عشق به موسیقی ایران چونان ساختمان سر به فلک کشیده‌ای حاکی از علاقه بی پایان او به شعر و ادب بود.
منوچهری در 30 آبان سال 1380 دیده از جهان فرو بست. از ایشان اثری با عنوان «مجموعه اشعار مجید منوچهری نایینی» توسط انتشارات «واج» به چاپ رسیده است. این مجموعه مشتمل بر گزیده‌ی اشعاری از منوچهری نائینی است كه عمدتا در قالب نو، غزل، قصیده، دو بیتی با موضوعاتی همچون نماز، عشق، دل، جاودانه بودن، رهایی، مهر، ابر و برق، غم و خزان سروده شده است.
قطعه غزلی است از شادروان مجید منوچهری نائینی
مدامم اشک شوق از دیده ریزد
بیاد لحظه های با تو بودن
دلم در سینه لرزد چون بخوانم
سرود درهواي با تو بودن
به باغ طبع من رنگین گل شعر
نروید جز برای با تو بودن
ز ساز هستی من برنخیزد
نوایی جز نوای با تو بودن
.مرا هرگز نخواهد رفتن از یاد
زمان دلگشای با تو بودن
خوش آن شبها که از دل مي زدودم
غمم را در صفای با تو بودن
منبع وب سایت : http://www.naeinpajoh.com
